ما متّهم به حراج نقديم. اتهامي كه بي نياز از هيچ شهادتي به اثبات رسيده است. خرج نقد، نقد زبان بسته، خرج ِ كيلويي يا كيلو كيلوي نقد، شاعر/ نويسنده / منتقد ما را - با آن بضاعت ناچيز از دانش نقادي - منتسب به جا و جايگاه بقّال و بقّالي نموده، چنان كه گويي ادبيات و شعر در ِ دكّاني است و ما ...

هنر ما تحقير و تخريب ديگران است، در نقدي كه عموما" شفاهي و خصوصا" دو نفره است ؛ ديگران ِ دور و بر و دورا دور ما، كه چون ما دستي بر آتش دارند. ما از جايگاه خدا همه ي اين ديگران را به چوب ِ هزار چگونه و چراي بي اساس مي بنديم؛ ادعاي بر زبان نيامده ي تك تك ما اين است : فقط يك شاعر/ نويسنده / منتقد راستين، واقعي و ششدانگ وجود دارد، آن هم ماييم !

اين مصيبت عظما آن جا نازل مي شود كه سليقه، سليقه ي شخصي، جا و جايگاه نقد را مي گيرد. اشراف، شان و شعور و شعار نقد بسي بالاتر از سليقه ي شخصي است. بله اين امكان وجود دارد كه منتقد در نقد خويش اثري را – متني را – به رغم پسند و سليقه ي شخصي بازخواني كند. اين اما با وجود فرض صفت انصاف براي منتقد، محقق و ممكن است. شاعر/ نويسنده / منتقدِ ما اما يك كلاغ، چهل كلاغ، اهل اظهار فضل و فضله ي آسمان و ريسمان است. او لاف را به قاف گزاف مي رساند در ستايش ِ دوستان به نيكي. در نكوهش اغيار اما به هتك و حك و محاكمه. چرا منتقد ما و هر كه به جاي او مي نشيند ( شاعر / نويسنده ) در مواجهه با مؤلف و اثر او، بر طبل مطالبه و طلبكاري مي كوبد؟

اگر منتقد با بي انصافي نقد را جز در فرايند مكالمه با اثر پي گيري كند، گفتماني جز آلوده به كثافت ِ حقد و حقارت و حسد نخواهد داشت. او در اين مَقام و مُقام هيچ كس نيست؛ هيچ كس.

چيستي وچرايي و چگونگي شعر و داستان جز با چون و چرا در چند و چون شعر و داستان محقق نمي شود؛ چون و چراي منطقي و نه تهمت و افترا. كمي - فقط كمي - با هم مهربان تر باشيم ...