اقدس خانم طاقت‌اش طاق شد و هم چنان که - مثل تمام این هشتاد و پنج سالی که از خدا عمر گرفته بود - فکر می‌کرد دیگران و مخصوصا" آن‌ها که او چشم دیدن‌شان را نداشت، دور از چشم او، و اغلب با نیشخندی بر لب، او را پیرْ دختر خطاب می‌کنند؛ ناگهان انگشت انداخت و با خشم ِ تمام، بکارتش را پاره کرد؛ انگشت را چند بار توی سوراخ چرخاند و بیرون کشید. باریکه‌ای خون سرید لای لِنگ‌ها و باسن‌اش و، بعد از نشت از پیژامه‌ی تریکو، پهن شد روی مشمای صندلی چرخان. سوز پارگی را اقدس خانم تا مغز استخوان حس کرد.

   «حالا دیگه هر چی می‌خوان بگن؛ پیر دختر!»

   اقدس خانم، جوری عصبی، و هم زمان که ناگهان یک آن و به شدّت احساس مردی می‌کرد، خندید و انگشت خونی را از انگشت‌هایی که روی کلیدها می‌خوردند، جدا گرفته بود.